Gün Zileli Aşk ve Devrim
“Anlamak aşmaktır”
Fransız atasözü
Entellektüel faaliyetin misyonu ve varlık nedeni, şeylerin gerçeğine nüfuz etmek, görüntüyle gerçek (retorikle realite) arasındaki uyumsuzluğu teşhir etmektir… Türkiye’de bağnaz resmî ideoloji ve resmî tarih şeylerin anlaşılmasını, bilince çıkarılmasını engelliyor. Dolayısıyla, resmî tarihi, resmî ideolojiyi sorun etmeyenin önünü görmesi, yolunu bulması mümkün değildir…
Türkiye’de kökleri 1910’lu yıllara kadar geriye giden bir ikili iktidar pratiği geçerli. Görünen iktidarlar hiçbir zaman gerçek iktidar olamıyor, olmasına izin verilmiyor… Biri benim asıl devlet partisi dediğim, diğeri seçimle gelen görünen iktidar olmak üzere ikili bir yapı ve işleyiş söz konusu. Asıl rotayı belirleyen de asıl devlet partisi. Esasen bu iki iktidar odağı arasında ‘adı konmamış, zımnî bir uzlaşma, kompromi geçerli… Seçimle gelen görünen iktidar neyi yapmayacağını az-çok biliyor. Eğer asıl devlet partisi onun sınırı aştığını düşünürse duruma müdahale ederek ‘aracın rotadan sapmasını’ engelliyor…
1923-1946-50 döneminde devlet, hükümet, parti iç içe geçtiği, tek parti diktatörlüğü söz konusu olduğu için, devlet, hükümet, parti ayrımı muğlaklaşmıştı, o dönemde bir sorun, bir sürtüşme yaşanmadı… 1946 sonrasında ‘çok partili sisteme’ geçildiği dönemden sonra asıl devlet partisi teyakkuza geçti ve gerekli gördüğü her zaman sürece müdahale ederek, kendince aracın rotadan çıkmasını engelledi… Esasen başlangıçta kurulan, kurdurulan, kurulmasına izin verilen siyasi partiler de, son tahlilde muvazaa partileriydi… Tabir maruz görülürse bir tür danışıklı dövüş ürünüydüler. 1946’da Kurulan Demokrat Parti (DP), CHP içinden çıkmıştı… Halkın parti kurması yasaktı… Mesela işçilerin, sosyalistlerin parti kurmalarına izin verilmiyordu, kurmaya kalkarlarsa da hemen yasaklanıyordu…
Fakat, tartışmasız asıl devlet partisinin ilgi ve kaygı alanına giren şeyler vardır: Mesela Kürt sorunu, Ermeni sorunu, Kıbrıs sorunu, vb. konusunda seçimle gelen görünen iktidarın bir açılım yapmasına, adım atmasına asla izin verilmez… Mayınlı alana girmeye kalkarsa da gereği yapılır…
O halde sadede gelebiliriz. Asıl devlet partisi söz konusu dizaynı nasıl yapıyor? Rejimin sıkıştığı veya kendilerince ‘aracın rotadan çıkma istidadı taşıdığı düşünüldüğünde kutuplaşmayı, çatışmayı körükleyerek, toplumu terörize ederek, korkutarak, siyasi cinayetler, katliamlar, darbeler peydahlayarak, aracın rotadan çıkmasını engellemeyi başarıyor… Muhtemel bir demokratikleşmenin önünü kesiyor… Türkiye’deki rejim oldum olası hukukun, insan haklarının, özgürlüklerin, demokrasinin iflah olmaz düşmanıdır… O alanda hiçbir zaman bir esneme söz konusu değildi… Gerçek durum öyleydi ama hak, özgürlük, sosyal eşitlik ve demokrasi düşmanı rejim, geride kalan dönemde kendini ‘modernliğin’, ‘ilericiliğin’, ‘kalkınmacılığın’, “büyümenin” timsali olarak sunmayı başardı…
6-7 Olayları, Kanlı Pazar, Maraş katliamı, Madımak katliamı gibi kitle katliamlarının, Sabahattin Ali’den, Abdi İpekçi’ye, Musa Anter’e, Uğur Mumcudan Hırant Dink’a sayısız siyasi cinayetin hiçbir zaman hesabının sorulmaması, sözünü ettiğim ikili iktidar yapısının sonucu. Asıl devlet partisinin marifeti… Uzağa gitmeye gerek yok. Daha geçtiğimiz yıl CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’na yönelik linç girişiminin üstüne gidilmemesi de aynı odağın marifeti…
Aslında bu utanç verici cinayetlerde, katliamlarda eğitimli kesimlerin, diplomalıların vebali büyük… Onların suç ortaklığı, ihaneti olmasaydı, onca zamanda bunca insanlık suçu işlenmeyebilirdi… Resmî ideolojinin ve resmî tarihin rahle-i tedrisinden geçmiş, düşünce yeteneği dumura uğratılmış bu kesimin hiçbir zaman şeylerin gerçeğine nüfuz etmek gibi bir kaygısı olmadı. Rejimi teşhir etmeye hiçbir zaman cüret etmediler… Zaten cüret etmemeleri için eğitilmiş, yetiştirilmişlerdi…
“Faili meçhul cinayetler”, “gözaltında kayıplar” deniyor… İyi de yüzlerle, binlerle ifade edilen faili meçhul cinayet olur mu? Diyelim ki, bir cinayetin, beş cinayetin, on cinayetin failine ulaşılamadı… Nasıl oluyor da binlercesinin, failine bir türlü ulaşılamıyor? Devlet kendi işlediği cinayetin failini niye bulsun? Gözaltında kayıp diye bir şey olur mu? Adı üstünde ‘gözaltında’… Gözden kaybolmasın diye yakalanıp bir hücreye tıkılan’ nasıl kaybolur? Bu utanç verici durum neden sorun edilmez?
Osmanlı İmparatorluğunda devlet kutsaldı. Onun doğrudan devamı olan Türkiye Cumhuriyeti’nde daha da kutsaldı… Kim bilir, herhalde kutsal devletimiz cinayet işliyorsa, katliamlar yapıyorsa bir bildiği vardır mı diyorlardır…
Meramımı iyi ifade eden iki anekdot şöyle: 25-26-27 Haziran 1993’de İnsan Hakları Derneğiyle, Aydın Girişimi, Ankara’da “ Kürt Sorunu Kurultayı” düzenliyor.İHD başkanı Akın Birdal ve Aydın Girişimi başkanı Aziz Nesin, Tarık Ziya Ekinci ve Kâmil Ateşoğulları, Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel’i, dönemin başbakanı Mesut Yılmaz’ı ve TBMM başkanı Hüsamettin Cindoruk’u ziyaret edip, onur konuğu olarak konferansa davet ediyorlar ve birer konuşma yapmalarını da rica ediyorlar… Demirel ve Yılmaz daveti kabul ediyor. Cindoruk da başkan vekili Fehmi Işıklar’ı görevlendiriyor. Afişler basılıp asılıyor, davetiyeler dağıtılıyor. O arada, Konferanstan bir hafta önce Viyana’da II. Dünya İnsan Hakları Konferansı toplanıyor [14-25 Haziran 1993] Birçok ülkenin devlet ve hükümet başkanları, dışişleri bakanları ve 2000 kadar da Sivil Toplum Örgütü (NGO) konferansa katılıyor. Aynı zamanda Dünya İnsan Hakları Örgütünün İkinci başkanı olan Akın Birdal da konferansta konuşacak… Tam o sırada Ankara Valisi bizim Kürt Kurultayı’nı yasaklıyor… Akın Birdal, yasak kalkmazsa konuşmasında durumu teşhir edeceğini Viyana’da bulunan dışişleri bakanı Hikmet Çetin’e söylüyor… Bakan ‘hallederiz, sen gündeme getirme’ diyor… Daha sonra Akın Birdal Meclis başkanı Cindoruk’la karşılaşıyor, yasağı gündeme getirince Cindoruk, ‘işte bürokrasi’ diyor… Aslında “bürokrasiden” öte bir şey olduğunu gayet iyi biliyordur herhalde…
1997 yılı 8-9 Mayıs’ta, İnsan Hakları Derneği Kürt Sorununun Uluslararası Boyutu ve Avrupa Örnekleri temalı bir Uluslararası Konferansı düzenlemeye karar veriliyor. Konferans Ankara Otel de yapılacaktı. Ben de Oturumlardan birinin başkanı olarak davetliydim. Benim oturumda Ragıp Zarakolu, Ertuğrul Kürkçü, Sungur Savran sunum yapacaklardı… 8 Mayıs sabahı otele vardığımda konferansın yasaklandığını öğrendim… Temel Demirer ve Ahmet Kahraman’la bir odaya geçtik… memleketin halini konuşup ayrıldık…
Mehmet Ağar İçişleri bakanıyken Uğur Mumcu’nun eşi Güldal Mumcu’yu evinde ziyaret ediyor. Güldal Mumcu, “cinayetin failini, faillerini bul” diyor. Mehmet Ağar, “bir tuğla çekersek duvar yıkılır” diyor… Aslında benim “asıl devlet partisi” dediğime gönderme yapıyor… Uzun yıllar başbakanlık ve cumhurbaşkanlığı yapmış olan Süleyman Demirel de, “Devlet gerektiğinde rutin dışına çıkar” derken, aynı iktidar odağını ima ediyordu…
AKP iktidarının son on yılında devlet-hükümet-parti ayrımı yeniden ortadan kalktı. Bu durum asıl devlet partisinin dahli olmadan asla mümkün olmazdı. Sadece AKP’nin, Tayyip Erdoğan’ın marifeti sayılmasın… Son dönemde şiddetin tırmandırılması, mafyanın yeniden sahnede görünmesi, hukukun külliyen bypass edilmesi, işkencenin, keyfi tutuklamanın sıradanlaşması, başta Kürt siyasetçiler olmak üzere, gazetecilere ve siyasetçilere yönelik saldırılar, yakın zamanda CHP genel başkanına linç girişimi, Boğaziçi Üniversitesine yönelik saldırı… asıl devlet partisinin işbaşında olduğunu gösteriyor… Velhasıl ‘ne ile cebelleştiğini bilmek önemlidir’ denecektir…
SAYIN HALK TV YÖNETİCİLERİ 25,08,2020,,,
Dün akşam TV kanallarını gezerken sizin kanalda bir CHP milletvekili coşku içinde vatan millet kavramını yücelterek ve şu anki Türk milletini de yücelterek 30 ağustos Zafer bayramı ile ilgili konuşuyordu. Çok coşkulu idi. Dinci yobazların ayin yaparken huşu içerisinde kendinden geçmelerine benziyordu. Durumu.
Hata 30 ağustosun öncesini hatırlatarak 20 li Ağustos lara gidiyor o tarihlerde Sakarya Nehrinin Günlerce kan aktığında bahsetti. Bu vahşeti yücelterek anlatmaya çalıştı. Dünyanın bu kadar küçüldüğü günlerde insanlığın en büyük vahşetlerinden biri olan savaşı ve onun sonuçlarını övgü ile anlatmak, artık ilkellik olmalı.
İnsan denen varlık ister tek tek olsun isterse halk bazında artık konuşarak anlaşmalı. Medeniyet uygarlık böyle tanımlanmalı . Geçmiş vahşi savaşlardan bu anlamda ders çıkarmalıyız. Bunu zafer ve övünç gösterisine dönüştürmemeliyiz. Diye düşünüyorum.
Bu minvalde ırkçılık yapmak çok daha vahim. Buna din yüceltmesini de ilave edebilirim. Bunu bahane ederek bir kişi çıkıp katliam yapıyor. Sonrada bu münferit olay açıklaması yapıyoruz. Ya da bunun gibi kişi devlet başkanı olup, daha vahimini yapıp insanları bölüp savaştırıyor. Böyle ilkel çağlardan geçiyoruz. Sizlerde bu ilkelliğe çanak tutuyorsunuz.
İNSAN OLMAK NEYİMİZE YETMİYOR.
Savaşın vahşetini lanetlemek için kendisinin eşinin hayatını veren STEPHAN ZWEİG i okumamış, tanımamış olamazsınız. Darvin’in tezini geliştirerek sadece güçlü türlerin değil dayanışma gösteren canlıların yaşama şansını daha fazla olduğunu Bilimsel olarak kanıtlayan PYOTR KROPOTKİN’i belki okumamış olabilirsiniz. İnsan savaşarak kavga ederek değil dayanışma göstererek hayatta kalır medeni uygar olur. İNSAN OLUR
Ulaşım ve iletişim teknolojisinin gelişmesi ile dünya küçülmüş ve hala da küçülüyor. Uçak teknolojisi 25 yıl içerisinde İstanbul /Newyork arasını iki saate indirmeyi planlıyor. Böyle bir dünyada o sınırların ve bayrakların bir anlamı kalmayacak en fazla yüzyıl sürer bunun oluşması. Bu gelişmeyi görmemiş olamazsınız. Zannediyorum.
Hadi göremediniz Savaş açlık sefalet neden ile canlarını hiçe sayarak küçük bir umutla yollara düşen göçmenlerde mi bir şey anlatmıyor/anlatamiyor mu? Onların vatanı milleti yok mu?
Birkaç gün önce Tevfik Fikret’i andınız onun 130 yıl önce söylediği/yazdığı,
“Tüm dünya vatanım tüm insanlık milletimdir”
Dizisi de bir şey anlatmıyor/anlatamıyor mu?
Harun Cantürk